دیگه نمی خوام به حرف آدما گوش بدم،
دلم میخواد گوشهامو بگیرم و توی بی خبری تا ته این دنیا برم.
دنیایی که جز خودش هیچی بهم نداد.
دنیا هم اینقدر حسود!
تازه یادم اومد...
یه عالمه حرف نگفته داشتم که چون موند توی دلم، دیگه شده غصه.
غصه سهل انگاری خودم؛
غصه کم کاری خودم؛
غصه فراموشکاری خودم؛
میگن: شما شاید ... نه ... چرا شاید !!!
حتماً و همیشه
درد و دلامون رو میشنوی،
درست میگن.
مطمئنم.
مهدی جانم ...
خودمو میخوام.
از من تا من، چقدر میتونه فاصله باشه و من ... همچنان بی خبر!
خود دلسوز، خود نگران، خود در حال پیدا کردن ...
در پی
خود سرگردان، خود نگران، خود در حال گم شدن ...
چه چیزی باعث ایجاد این نگرانیها، در هر دو خود، میشه ؟؟؟
دلم بدجوری واسه خودم تنگ شده،
دلم میخواد زیر رعد و برق شدید راه برم و از ابهت و صداش نترسم.
دلم میخواد دروغ نگم و از کم آوردن نترسم.
دلم مبخواد عاشقی کنم و از رودست خوردن نترسم.
دلم میخواد به شیطون "نه"بگم و از گول خوردن نترسم
دلم میخواد منظور خداوند رو در "آیه 36، سوره الزمر" با تمام وجودم درک کنم
که میفرمایند:
"آیا خدای مهربان برای بنده اش کافی نیست که مردم او را از قدرت غیر خدا میترسانند"
دلم میخواد فریاد بزنم "خدا هست و کافیست"و از هیچی نترسم.
دلم میخواد وقتی به فکرتونم و فضا سنگین میشه، باور کنم که زمزمه های روحم من رو تا کنار شما آورده و یا شاید هم شما رو کنار من. دلم میخواد بلند بلند با شما حرف بزنم تا ایمانم رو هر لحظه برای خودم مرور کرده باشم. دلم میخواد بال داشته باشم و تا دوردستها پرواز میکردم، جایی که خبری از آدم و سیب و شیطان نباشه ...
دلم میخواد مهدی جانم
دلم میخواد ایمانم رو به هر قیمتی حفظ کنم
دلم میخواد خودمو زودتر پیدا کنم ،
این بنده در این زمان به شما محتاجه...
هنوز وقت ظهور نرسیده ؟؟!
برای فرار از شر فراموشیهای پی در پی،
جمعه، شاید بهانه ی خوبی برای عاشقی با تو باشد اما حالا که
انتخاب با ماست هر روزم را جمعه و هر لحظه را عید ظهور تو میخوانم